Résumé
Dichter Ingmar Heytze begon op zijn vijftiende als een bezetene gedichten te schrijven. "Dichten is een kwetsbare handeling. Er staat wat op het spel." Jarenlang durfde hij Utrecht niet uit, tot hij met een geleende brommer stukje bij beetje zijn vrijheid herwon. Zo werd zijn angst niet langer een vijand, maar een metgezel. Die kwetsbaarheid blijkt ook de motor achter zijn werk, waaruit Ingmar een paar fragmenten voordraagt. Poëtische beelden kunnen troost bieden, zelfs als ze nuchter beschouwd onzinnig zijn. 'De mooiste onzin troost', aldus Ingmar. "Wij mensen zijn op de één of andere manier geen stof, maar licht."
